Konkurencje nieolimpijskie

Konkurencje nieolimpijskie w łyżwiarstwie figurowym

• Łyżwiarstwo synchroniczne (ang. Synchronized skating) – jest przeznaczone dla grup o różnej płci składających się od 12 do 20 łyżwiarzy. Konkurencja przypomina grupową formę tańca na lodzie z naciskiem na precyzyjne formacje grupy jako całości i złożone przejścia między poszczególnymi formacjami podczas występu. Podstawowe formacje to koła, bloki, linie, okręgi i skrzyżowania. Bliskie formacje i potrzeba pozostania zespołu w jedności zwiększają trudność kroków tanecznych wykonanych przez łyżwiarzy w tych elementach. 

• Teatr na lodzie (ang. Theatre on Ice, w Europie znane jako Ballet on Ice) – forma łyżwiarstwa grupowego, która nie posiada tak sztywnej struktury jak łyżwiarstwo synchroniczne i pozwala na użycie rekwizytów oraz kostiumów teatralnych.
• Pokazy specjalne (ang. Special figures) – to wykonywanie skomplikowanych, oryginalnych wzorów na lodzie. Była to popularna konkurencja zaraz po powstaniu łyżwiarstwa figurowego i pojawiła się na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich tylko raz, w 1908 r.
• Four skating – konkurencja w której czteroosobowa grupa łyżwiarzy składająca się z dwóch kobiet i dwóch mężczyzn wykonuje zarówno elementy łyżwiarskie indywidualnie jak i w parach, a także charakterystyczne dla tej konkurencji elementy wykonywane przez całą grupę jednocześnie.
• Adagio skating – odmiana konkurencji par sportowych, najczęściej spotykana w pokazach i rewiach łyżwiarskich, gdzie para wykonuje wiele akrobatycznych podnoszeń, ale w nie wykonuje innych charakterystycznych dla swojej konkurencji elementów łyżwiarskich, które musza obligatoryjnie znaleźć się w programach par na oficjalnych zawodach.
• Acrobatic skating – jest połączeniem sztuki cyrkowej, umiejętności technicznych gimnastyki artystycznej i łyżwiarstwa figurowego.

                                               Łyżwiarstwo synchroniczne

Konkurencje olimpijskie

Konkurencje olimpijskie w łyżwiarstwie figurowym

Jazda indywidualna (ang. Singles) – rywalizacja dla mężczyzn i kobiet (solistów i solistek), w której poszczególni łyżwiarze wykonują skoki, obroty, sekwencje kroków, spirale i inne elementy w swoich programach. Na notę łączną składają się punkty z programu krótkiego i programu dowolnego.

Pary sportowe (ang. Pair skating) – duety łyżwiarskie składające się z kobiety i mężczyzny, które wspólnie jeżdżą na łyżwach wykonując elementy łyżwiarskie specyficzne dla tej konkurencji takie jak: skoki wyrzucane, podnoszenia, obroty w parach, spirale śmierci i inne elementy takie jak równoległe skoki. Na notę łączną składają się punkty z programu krótkiego i programu dowolnego.  

Pary taneczne (ang. Ice dance) – duety łyżwiarskie składające się z kobiety i mężczyzny, które wspólnie jeżdżą na łyżwach wykonując elementy łyżwiarskie specyficzne dla tej konkurencji. W przeciwieństwie do par sportowych, pary taneczne skupiają się na skomplikowanej pracy nóg wykonywanej w tanecznym trzymaniu partnerów w rytm muzyki. Podnoszenia w tańcu na lodzie nie mogą przekroczyć wysokości barków, a rzuty i skoki łyżwiarskie są niedozwolone. Na notę łączną od 2010 r. składają się: taniec krótki i taniec dowolny.

                                                    Łyżwiarstwo indywidualne

Skoki krawędziowe

Skoki krawędziowe

• Salchow– skok krawędziowy rozpoczynany z najazdu tyłem z wewnętrznej krawędzi lewej łyżwy. Łyżwiarz nabiera rotacji zamachując się prawą nogą i ląduje tyłem na zewnętrznej krawędzi prawej łyżwy. Salchow najczęściej poprzedzany jest przez obrót trójkowy lub obrót Mohawk.

• Loop – skok krawędziowy rozpoczynany z najazdu tyłem jedna noga przed drugą, z zewnętrznej krawędzi prawej łyżwy i lądowany na tej samej zewnętrznej krawędzi. W Europie znany jest pod nazwą Rittberger od nazwiska pomysłodawcy, niemieckiego łyżwiarza figurowego Wernera Rittbergera.

• Euler – skok krawędziowy wywodzący się z loopa, rozpoczynany z najazdu tyłem jedna noga przed drugą, z zewnętrznej krawędzi i lądowany wewnętrznej krawędzi lewej łyżwy.

• Axel – jeden z podstawowych i najtrudniejszych skoków krawędziowych. Jako jedyny rozpoczynany z najazdu przodem po zmianie nogi przed samym skokiem, z zewnętrznej krawędzi lewej łyżwy. Łyżwiarz zamachuje się prawą nogą. Trudność skoku wynika z tego, że skok rozpoczynany jest do przodu, a lądowanie następuje tyłem. Powoduje to konieczność wykonania o pół obrotu więcej, niż wskazuje nazwa skoku. Skok po raz pierwszy wykonał jego pomysłodawca Norweg Axel Paulsen w 1882 r.

                                      Salchow

Skoki kopane

Skoki kopane w łyżwiarstwie figurowym

• Toe loop – jeden ze skoków kopanych rozpoczynany z najazdu tyłem z zewnętrznej krawędzi prawej łyżwy i lądowany na tej samej zewnętrznej krawędzi. W Europie bywa nazywany cherry flip. Może być wykonywany w kombinacji od razu po poprzednim skoku. Toe loop rozpoczynany i lądowany na krawędzi wewnętrznej nazywany nosi nazwę toe valley i jest traktowany na równi z klasycznym toe loopem.

• Flip – skok kopany rozpoczynany z najazdu tyłem z wewnętrznej krawędzi lewej łyżwy. Wykonywany z prawej nogi po wbiciu ząbków łyżwy w lód. Niekiedy łyżwiarze zmieniają krawędź z wewnętrznej na zewnętrzną, co sprawia, że łyżwiarze skaczą nieprawidłowego lutza i jest uznawane za błąd nazywany lipa. Lądowanie flipa następuje tyłem na zewnętrzną krawędź prawej łyżwy.

• Lutz – skok kopany w którym łyżwiarz rozpoczyna go tyłem na zewnętrznej krawędzi lewej łyżwy, a prawą łyżwę wbija w lód. Ląduje na zewnętrznej krawędzi prawej łyżwy. Dość często, łyżwiarze ułatwiają sobie skok, zmieniając krawędź z zewnętrznej na łatwiejszą wewnętrzną i skaczą w zasadzie flipa. Określa się to mianem flutza i uznaje za błąd.

                               Toe loop jump

Dlaczego prawidłowe odżywianie?

Dlaczego prawidłowe odżywianie jest bardzo ważne dla młodych sportowców?

Prawidłowe odżywianie, decydujący czynnik wpływający na wzrastanie oraz rozwój młodego organizmu, wywiera także zasadniczy wpływ na osiągane wyniki sportowe. Młody sportowiec pozbawiony odpowiedniego zapasu substancji energetycznych lub prawidłowego nawodnienia może odczuwać pogorszenie siły, szybkości, wytrzymałości, zmniejszone skupienie i większą męczliwość, a ponadto jest zagrożony zwiększonym ryzykiem urazu. Odpowiednie żywienie sportowców ma im pomóc w uprawianiu danej dyscypliny. Aby ten cel osiągnąć, młodzi zawodnicy nie tylko powinni wiedzieć, co mają spożywać, ale także dlaczego, kiedy i w jakiej ilości.